'Ik dacht: Ik heb gewoon pech, kan gebeuren'
''Elke dag kwamen de kinderverpleegkundigen langs om de wond te spoelen. Wat ik fijn vond is dat ze me op mijn gemak wisten te stellen.”
Katinka Blok zit in 5HAVO van het Dalton Lyceum in Barendrecht. Daarnaast is ze actief in de jongerenraad van de kindertelefoon en spreekt ze graag af met vriendinnen. Zo begon in september 2020 het nieuwe schooljaar, geen vuiltje aan de lucht en vol ambitie. Maar op een avond ging het mis. Terwijl ze huiswerk maakte kreeg Katinka last van hartritmestoornissen. “Ik weet nog dat ik riep: mijn hart wil eruit! Mijn vader was die avond toevallig net een rondje fietsen. Alleen mijn moeder en twee zusjes waren thuis. Ze waren gelukkig niet in paniek, wetende dat ik dan misschien wel zou gaan hyperventileren. Het was best een hele enge ervaring. De huisarts liet onmiddellijk een ambulance komen. Ik kreeg medicijnen. Toen stopte het pas. Na drie kwartier.”
“Wat ik had, kon makkelijk verholpen worden, zeiden ze in het ziekenhuis. Ik zou een ablatie krijgen, een operatie waarbij ze precies die prikkels in mijn hart zouden blokkeren die mijn hartritmestoornis veroorzaakten. Dat gebeurde via een katheter in mijn rechter lies. Ze hadden gezegd dat er niets fout kon gaan, maar ze hadden in mijn geval een extra gaatje moeten prikken, want ze dachten eerst dat het aan de rechter kant van mijn hart zat, maar het zat aan de linker kant. Ik had last van nabloeden en kreeg een hele grote blauwe plek. Belangrijker: er moest een korstje op de wond komen, maar dat kwam maar niet. In het ziekenhuis kreeg ik een CT-scan, want ze dachten dat het misschien vaatschade was, waardoor het wondje niet dicht ging, maar dat was het niet. Wel mocht ik weer naar huis. Het weekend erop kreeg ik heel veel pijn in mijn lies. Het bleek een infectie te zijn, dus kreeg ik antibiotica. Ik dacht nog: ik heb gewoon pech, kan gebeuren.”
Tekst: Nicolline van der Spek
